Kiedy już przestanę epatować wydaną książką, bo na razie wielce przeżywam przede wszystkim jej pozytywne opinie ludzi znających się na rzeczy - zamierzam  pisać na blogu aneks do "Gabrieli". Po prostu, dopisać ominięte scenariusze  - raczej pogodne.




 RECENZJE MOJEJ KSIĄŻKI "GABRIELA". WYDANEJ PRZEZ KryWaj - WYDAWNICTWO KOSZALIŃSKIE. 
Tam też jest do nabycia .


Nowa recenzja, Helenki - polonistki, po przeczytaniu mojej książki "Gabriela":

 

Gabriello ,jestem pod wrażeniem.Napisałaś znakomita ksiązkę ,dającą obraz swego ,jakże trudnego życia. Ktoś inny na Twoim miejscu ,na pewno miałby okresy załamań i depresji .Ratowało Cię poczucie humoru ,życzliwość do ludzi ,którzy ,niestety nie odpłacali tym samym ,z nielicznymi wyjątkami.Podoba mi się wątek węgierski no i oczywiście Twoja taneczna pasja. Czytałam ,też wspomnienia ,osoby ,która pisząc o trudnych czasach stalinowskich ,wspomina działaczkę ,która zapisywała w osobnym kajecie ,kto płakał po śmierci Stalina ,a kto nie.A gdzie to było" usta Stalina jak malina " była jakaś taka przyśpiewka. Autentyczna ,szczera do bólu książka.Te zimy ze szronem na kołdrze,kibel na polu,wiecznie sublokatorskie pokoje.A wojna ,głód i strach? I to wszystko na miarę jednego człowieka! Oddzielny temat do zastanowienia dla mnie to Twoje małżeństwo . Gabriello ,nie zwracałam uwagi na przecinki i gdybyś nie napisała o tym ,pewnie w ogóle bym niczego nie dostrzegła. Łyżka dziegciu w beczce miodu to nie bardzo podobają mi się kolokwializmy typu Polibuda ,sublokatorka i kilka innych ,których teraz nie pamiętam . Reasumując ;ksiażka wg mnie znakomita .

Jest dla mnie wielce satysfakcjonująca. Po raz pierwszy i ostatni  wydrukowano moją opowieść blogową, więc bardzo byłam ciekawa reakcji na nią czytelników. Druga , pozytywna, na piśmie (ustnie już trzy osoby wypowiedziały się także w podobnym stylu) w poprzedniej notce.  JESTEM SZCZĘŚLIWA ! P.S.      "Sublokatorka" to nie eufemizm, tak się ją określa. A Polibuda?  Pracując w niej - też  tak się ją  zwie, potocznie.. Politechnika - to zbyt długi wyraz. Następna recenzja, wielce dla mnie znacząca, bowiem Liwia jest polonistką, filozofem i zna mnie tylko z korespondencji internetowej: liiviia20 października 2015 22:04 Kilka zdań ,Gabi ,po przeczytaniu ksiażki. Motto:Co mam rzec,powiem szeptem - na brudno, bo na czysty głos jeszcze nie czas /Osip Mandelsztam/ I tak ,jak pisze poeta ,było dotychczas.Na brudno pisanie ,czyli na blogu ,dla nielicznych odbiorców.Ale nadszedł czas ,aby już nie szeptem ale głośno opowiedzieć o swoim życiu.I chwała Ci za to ,Gabrielo ,że to uczyniłaś. Na dwustu stronach zamknęłaś ogromny fragment swego życia.Trudnego ,którego tłem były niechlubne wydarzenia z naszej historii.W czasach ,kiedy należało zyć z zamkniętą buzią ,albo chwalić ustrój ,otwierałaś ją w proteście.Dlatego relegowanie ze szkoły ,sublokatorskie pokoje ,wieczne niedojadanie.Tylko młodośc i poczucie humoru pozwoliło na przetrawnie. Ksiażka pisana z perspektywy lat ,ale nie brakuje w sposobie relacji młodzieńczej pasji .Jest ,jak sama podkreślasz autentyczna i nie tylko wydarzenia opisywane w niej są autentyczne ,ale i sposób pisania.Na pewno trochę ucierpiały klawisze. Podoba mi się sposób obrazowania ,języka i stylu ,bezkompromisowy ,zadziorny a jednocześnie bardzo delikatny ,kiedy piszesz o Mamie i Bliskich.Twoja historia jest jak woda,która zaczęła juz u żródła natrafiać na meandry i tak już miało pozostać do dnia dzisiejszego. Sprawiłaś mi wielką radośc ,przesyłając ksiażkę ;dużo czytam ,ale ostatnio ona jest najlepsza. Dziękuję za dobre chwile spędzone na jej czytaniu. A ta najbardziej mnie cieszy, bowiem napisała ją: polonistka-filozofka , a na dodatek Skrzypaczka , którą bardzo cenię. ----------------- I następna: Najnowsze Komentarze Aneta Szewczyk-Rytel Książka ciekawa, zaskakująca, trudno się od niej oderwać. Czyta się dobrze, lekko - chociaż treść nie jest lekka. Autorka opisuje swoje niełatwe życie na tle wydarzeń historycznych, społecznych XX wieku. Jako bohaterka książki łączy w sobie nieprzemijający apetyt na radość z bezkompromisowym poczuciem honoru i odwagą. Taki charakter w socjalizmie oznaczał kłopoty. Nie pasował też do wymagań ówczesnych mężczyzn.  „Gabriela” to książka o utracie świata z którego się wyrosło, o stracie bliskich; o zaczynaniu od zera i radzeniu sobie na przekór wszystkiego; o przyjaźni, miłości i radości życia.  To autobiografia, lecz niepodobna do innych kronik rodzinnych. Nietuzinkowe losy głównej bohaterki, jej sposób bycia oraz fakt, że od wczesnej młodości właściwie sama kształtowała swoje życie; sprawia, że czytelnik odbiera tę książkę jak ciekawą powieść - bogactwo wydarzeń i ludzkich osobowości. Przy tym opowieść ta ma ważną dla wielu cechę - jest autentyczna. następna: Anetko, Twoją recenzję też bardzo cenię, bowiem jesteś mądrą , refleksyjną kobietą i wiesz, co czytasz.... -------------------- A następny to e-mai: "Książka ta jest fantastyczna ! ....Coś rewelacyjnego " Napisała ją Anka - moja młoda, acz wieloletnia znajoma, którą "wyłuskałam" po 6 latach nieobecnośzi w moim życiu.! Po takich recenzjach można się poczuć dumną, ale ja tylko się cieszę, bo może młodzież , czytając ją (mam nadzieję) zastanowi się nad różnicą  egzystencji teraz i za czasów twardego reżimu - szczególnie dla tych, którzy stali wobec niego w opozycji i nie dali się wciągnąć do swego, licznego grona ich bałwochwalców , li tylko, by im było lepiej i wygodniej i ze strachu przed odpowiedzialnością.