WRACAM WSPOMNIENIAMI DO ROSIEŃ

     Zamierzam odtworzyć, niezawarte w książce „Gabriela”, moje wspomnienia z życiorysu od zamieszkania w Rosieniach, gdzie rozpoczęłyśmy, z siostrą, naukę języka polskiego, znając, dotychczas, tylko język węgierski - ojczysty mojej Mamy.

Szkółka, jedyna polska w tym miasteczku, zajmowała jednoizbową

przestrzeń, mieszczącą klasy podstawowego nauczania od I do IV.

Obie rozpoczęłyśmy od klasy pierwszej , ale siostra , wkrótce, przeszła

do trzeciej, potem czwartej, gdyż w Budapeszcie ukończyła dwie

pierwsze klasy i , nie mając trudności z przyswajaniem zarówno

języka, jak i ogólnego programu nauczania - z łatwością „przeskakiwała”

do wyższych klas. Ja, pozostałam na poziomie pierwszej, bo byłam

o 2,5 roku młodsza od niej i miałam po raz pierwszy styczność

z nauką, także nowego języka, a w zasadzie kilku. Musiałyśmy też

przyswoić litewski, bowiem był językiem państwowym, jak i rosyjski,

gdyż jedna z ciotek – Jula – mówiła wyłącznie po rosyjsku.

Szybko zdobyłyśmy ogólną wiedzę na poziomie nauczania tych klas,

do których uczęszczałyśmy, jak i wszystkie trzy języki.

Zaprzyjaźniłam się z Litwinką, w moim wieku, której mama była

właścicielką także jedynego w miasteczku kina. Dzięki temu mogłyśmy,

bez przeszkód, oglądać wszystkie filmy,jakie ukazywały się na jego

ekranie. A były to filmy najwyższych „lotów”. Z udziałem najznakomitszych aktorów, których nazwiska zapamiętałam do dziś:

Marika Rokk (o umlaut – nie ma na moich klawiszach tego dwukropka nad o), Zarah Leander, Shirley |Temple, Greta Garbo, Marlena Dietrich i wiele innych

oraz aktorzy: Charlie Chaplin, Ramon Navarro, Fred Astaire, Gene Kelly, Jan

Kiepura , Cary Grant , no i mój najulubieńszy, w którym byłam „śmiertelnie” zakochana, czyli Robert Taylor. Niezaprzeczalnie, z nich wszystkich najpiękniejszy, ale czy najzdolniejszy – tego nie potrafię potwierdzić.

Wchodziłyśmy na balkon, potem do którejś z lóż i zza kotary, wielce

podniecone, oglądałyśmy film za filmem – łącznie z tymi od 18 lat.

Mama nawet o tym nie wiedziała. Byłam kinomanką wiele lat.

Potem, grubo po wojnie, zapał wygasł i zaprzestałam chodzić do kina.

Zresztą, takich aktorów, jak przed wojną i międzywojnia – nie uświadczysz. „Tamci” byli świetnymi aktorami, a kobiety – piękne, eleganckie i niczym niepodobne do „rozczochranych”, udające podlotki  - niezależnie od wieku -

naszych, polskich i, nie tylko, aktoreczek. Światowy trend na brzydotę. 
Tylko nieliczne aktorki są urodziwe, bo natura je tak stworzyła, a nie makijaż, natomiast "prawdziwych" mężczyzn - aktorów - nie uświadczysz. Bo jeżeli grający rolę Bonda jest jego przykładem - to mamy kompletną degrengoladę w tej materii...